CREW

EUX

Credits

Concept en regie: Eric Joris
Auteur: Eli Commins
Acteurs: Maja Jantar, Carly Wijs en Stef De Paepe
Onderzoek en technologische ontwikkeling: Philippe Bekaert en Vincent Jacobs
Technische coördinatie: Vincent Jacobs
Regieassistente en scenografie: Chantalla Pleiter
Techniek: David De Buyser
Productieleiding: Vicky Vermoezen
Zakelijke leiding: Hilde Teuchies

Co-productie: La Chartreuse, Villeneuve-les-Avignon (Fr), BUDA, Kortrijk (B)

*“Uit je lichaam geleid door een onherkenbaar spiegelbeeld..."

  • Met EUX zet CREW een nieuwe stap in het uitpuren van hun methodiek. Met de mogelijkheden van omnidirectionele video, één op één performance en live narratief creëren ze een nieuwe ervaring voor een publiek dat meer dan ooit betrokken wordt in een onderzoek naar de grenzen van de theatrale illusie.

EUX projecteert je in het technologisch lichaam van een ander. Het principe van de immersieve voorstelling zoals uitgevoerd in U razende stilstand wordt verder uitgepuurd tot een non stop marathonvoorstelling met een doorgedreven ‘out of body experience’. Als toeschouwer kom je via een korte wandeling in de buitenlucht in de plaats van de vorige immersant terecht. Via het verhaal van Eli Commins, dat agnosie, of het verdwijnen van herkenningsvermogen thematiseert, word je beroofd van het vertrouwen in je ogen en verstand. Door ziektebeelden, spiegelbeelden, aanrakingen en botsende ontmoetingen kom je als toeschouwer terecht in een vervreemdende wereld die je als een dubbelganger langs dwaalsporen leidt. Bij afloop geef je de ziekte en het verhaal door aan je opvolger.

Na de experimenten in Crash en U Razende stilstand wordt in EUX de transitionele ruimte een tastbaar gegeven. Je komt niet alleen andere voorstellingen van de ruimte tegen in een geënsceneerd tijdsverloop, maar ook een andere voorstelling van jezelf en de eigenlijke gebeurtenissen. Hoewel de fysieke ervaring erg echt en lijfelijk is, wordt ze visueel en inhoudelijk zo verstoord dat er een misleidende discrepantie ontstaat tussen voelen en zien. Deze grenservaring die ontstaat door technische afstandelijkheid en mentale verwarring, zorgt voor een complexe dubbelganger-hersensprong.

Elke toeschouwer krijgt een cruciale plaats in het narratief van Eli Commins, dat zich als thematiek om de vorm van de voorstelling wentelt. Je wordt volledig ingepakt, zowel in de techniek als in het beeld van de zieke met agnosie. Je loopt rond in een kasteel in Villeneuve-les-Avignon, dat dienst doet als ziekenhuis en doolhof, vol mensen die er net als jou uitzien. Dan duiken vragen op: Hoe vaak liep je hier al? Herken je jezelf nog als je in de spiegel kijkt? En vooral: kan je je eigen ogen nog geloven als je in een ander lichaam leeft?